Esta foto de David Tombilla no último concerto de Unicornibot, na que sae Gael Carballo gravando, está ilustrando o evento de Cancións, caras e lugares,unha sesión de vídeos de concertos dunha escena galega que programei para o Cinema no Xardín do Liceo Mutante, este venres 26, e cóntovos un pouco por se queredes vir.
De que escena galega falamos? Falar de escena underground galega, por exemplo, como se só houbese unha, sería faltar un pouco á verdade, porque case todas as escenas que haxa por aquí van ser underground e hai realidades nos mesmos lugares que apenas se tocan (iso pode ser triste, pero xa é outra cuestión). Para ter un punto de conexión, escollín vídeos nos que saen bandas que tocaron algunha vez no propio Liceo, co cal penso que se recolle unha especie de vínculo que está preto da autoxestión e dunha relación pouco xerárquica entre quen está no escenario e quen non: as persoas que tocan poden aparecer outro día bailando en primeira fila, ou facendo o son, ou a cea, ou gravando vídeos.
Tampouco quero rallar moito dándolle voltas a isto dos vídeos de concertos, porque xa falei deles nun texto que escribín hai un par de anos que se chama Equilibrios precarios. Pero si que quero repetir que me parece que estes rexistros son importantes e abren unha maneira de representar a realidade da música diferente á habitual no documental musical, nos medios especializados, nos videoclips e noutras formas que recollen concertos, en parte porque é un rexistro ao alcance de calquera:
Igual que a escena, é menos xerárquica: as bandas deixan de ser o elemento central e aparecen outras experiencias e persoas, ademais de que estes vídeos están gravados por artistas, profesionais e amateurs a partes iguais.
É bastante libre esteticamente: hai dende experimentos moi guais coa montaxe a vídeos de móbil completamente improvisados.
Parécese ao cinema doméstico: son imaxes moi importantes ou incomprensibles en función da relación que teñas con elas. Se non tes un coñecemento previo sobre o que (e a quen) estás vendo e escoitando é probable que te sintas como se vises o vídeo do cumpreanos dun neno austríaco. Se o tes, pode ser como ver a túa familia.
Ten un valor documental e etnográfico: recolle persoas, actividades e cancións que doutra maneira nunca serían recollidas e que ás veces nunca son gravadas.
Na sesión hai vídeos de Flaco Fláquez, David Tombilla, Teo e Sonia, Mar Catarina, Rubén Domínguez, Anxos Fazáns, Borja Vilas, Yasmin El Hachimi, Gael Carballo, Carlos M. Peñalver, Darío Real, Quete McFly e María Yáñez.
Saen Unicornibot, Mullet, Emilio José, Lamprea Explosiva, Meus, Zara, Telephones Rouges, Travesti Afgano, Glitchgirl, Fantasmage, Malandrómeda, Contenedor de Mierda, Terremoto Sí,Cuchillo de Fuego e Srasrsra.
Este domingo acababa a tempada do programa de Xiana na Radio Galega e pediume facer unha colaboración máis breve do habitual para pechar a sección de Un tema e un tema. Non o pensei moito e fíxeno sobre cancións breves, así que atopei unha chea de temas galegos de menos dun minuto e puiden poñelos enteiros. Pero quedei coas ganas de compartir os demais, así que ademais dos 9 ou así que pinchei comparto aquí unha lista doutros moi chulos que fun atopando. Na radio puxen a Chicharrón, Srasrsra, Avecrem, Bazongo, Lamprea Explosiva, Os Resentidos, Aries, Os Gru e Metralletas Lecheras, dos que atopei esta foto entrañable do día que tocamos Monstruo con eles no Swass en Ourense. Quedei moi contento porque supoño que no capitalismo avanzado escoitar tantos discursos artísticos diferentes en tan pouco tempo dáche a sensación de aproveitar o tempo ao máximo. Vós podedes facer igual.
Podedes escoitar a sección (e o programa enteiro) aquí. E abaixo de todo iso puxen máis cancións galegas breves que me gustan.
Normalmente empezo cunha canción que soa de fondo mentres explico de que vai a sección esta vez. Quería poñer un breve pero nese caso non ía darme tempo a falar, así que puxen “Heatwave” de Martha and the Vandellas porque facía calor. Pero agora podo poñer un tema breve estranxeiro e vai ser este de Bikini Kill, que é super rotundo.
Hoxe Xiana pediume que fose breve, así que vou falar da brevidade. A min a brevidade non se me dá ben, pero hai un montón de xente en Galicia á que si, así que escollín unhas poucas cancións breves desa xente, e propúxenme aprender do seu exemplo. Entón non vou dar a chapa sobre ningunha pero vou dicir o título, a duración e algo importante sobre cada unha delas. Duran todas menos dun minuto.
Vou empezar por unha canción sen título de Cancións clínicas, o último disco de Chicharrón. Dura 44 segundos. Gústame moito como é luminosa e etérea pero está cortada por eses golpes violentos.
Agora “Fusión nuclear”, de Srasrsra. Dura 58 segundos, é un pouco longa pero nese tempo ten unha estrofa, dous estribillos, unha ponte cunha guitarra chulísima e uns coros xeniais que din “guai” ao tema da fusión nuclear.
Esta que vén é “Una chicha loca”, de Avecrem. Dura nove segundos. Parece o momento final dunha canción, cando os membros dun grupo se poñen de acordo para pechar o tema, pero niso atopa unha melodía e resume o son do grupo, coa guitarra chirriante e unha batería entre o firme do rock e o aberto do jazz.
Podemos irnos a algo aínda máis breve: “Baspingo”, o tema inicial do debut de Bazongo, dura tres segundos e é perfecto para empezar un disco: ese saxo sona xoguetón e misterioso, e o acople promete algo que explotará. Se entendemos o punk como música libre, aquí vemos a liberdade para escoller canto dura unha canción sen ter que poñerlle estrutura con repeticións e todas esas cousas.
Bazongo están no colectivo Caracol Negro, como Lamprea Explosiva, que son mestres da sabedoría breve na liña do Castelao de Cousas da vida. Nos 42 segundos de “O medo é o motor que move o mundo” fan un collage con versos de Xela Arias, Lois Pereiro e Sabela Oxea.
Agora vou poñer “Teño soños”, dos Resentidos, que dura 22 segundos e parece un musical, con dous personaxes e un final inesperado.
Seguen tres un pouco máis longas. Esta é “Facts (canción a Coki)”, de Aries. Dura 52 segundos e pode falar da natureza ou de como hai cousas que non fai falta dicir entre xente que se quere.
Esta é “El Hueso”, fixérona Os Gru e tamén ten que ver coa natureza. En 56 segundos super evocadores resume o ciclo da vida dende a observación dun óso de aguacate.
Por última do programa [aquí poño máis debaixo], un clásico esquecido da canción melódica galega: “Faire l’amour” de Metralletas Lecheras. 57 segundos con baixo, percusión, o que creo que é un taladro unha aspiradora e Rafa Anido Zé Pequeno en modo crooner. Non podo evitar pensar en que as orquestras galegas acabarán incorporándoa ao seu repertorio.
Por seguir co bonus de temas breves galegos que me gustan moito, quedoume sen meter “Sacyr Vallehermoso”, un tema de Emilio José con 34 segundos preciosos. Sacyr Vallehermoso é unha das grandes contrustoras españolas, pero esta música parece representar máis ben unha especie de locus amoenus que debe corresponderse coa parte do Vallehermoso.
Contenedor de Mierda sempre van directos ao gran e non hai cousas innecesarias no que din e fan. É todo sustancia. Dentro das súas cancións máis breves son moi fan de “Redes fecales”, que retrata o mítico odio que nos medra ás veces ao usar Internet en 49 segundos.
Tamén me encanta “Vómito en tu cara”. Na entrevista que fixemos no blog do Galician Bizarre falabamos de como os seus temas teñen argumento, narración. O deste, que sucede en 42 segundos, contábao Anxos:
“Vómito en tu cara” é o primeiro tema que surgiu en Contenedor de Mierda, antes de que existise Contenedor de Mierda porque Sara escribiu unha letra. A canción fala deste momento na vida no que te despertas con resaca, quizais aínda borracha, e se che mezclan as ganas de foder coas ganas de vomitar. E xa está! A todos nos pasou eso algunha vez.
Ás veces as cancións breves levan todos os elementos típicos das cancións (estrofa, estribillo, solo, ponte e esas historias) pero outras parecen ter liberdade para xogar sen cinguirse a iso e dáme a sensación de que case hai máis riqueza e imaxinación nos temas de menos dun minuto que nos que van dos dous aos catro habituais na canción pop. Ou tamén fai falta imaxinación para resolver unha canción pop en menos dun minuto, claro. Por exemplo, hai temas que xogan a romper dentro da secuencia dos discos, como pasaba cos instrumentais ambientais de Chicharrón en Cancións clínicas ou algúns experimentos de Los Locos Hongos como estes 26 segundos de “Dentrísimo”.
En A grande evasión de Ataque Escampe había tres temas preciosos só con piano que levaban o nome dos tres aeroportos galegos e parecían dividir en seccións o disco dalgún xeito. O que máis me gusta é o de Lavacolla, e demostra outra vez que ás veces neste formato de duración mínima (aquí 39 segundos) poden pasar cousas que non pasan noutros. E aquí quedoume unha conclusión bonita para o que quería dicir, así que o resto de cancións breves galegas guais coas que din póñoas sen máis para non dar a lata.
“No conozco la O”, de Laura LaMontagne, 53 segundos.
“Picolo vas de verde”, de Terbutalina, 35 segundos.
“Non credo en el amore”, de Siniestro Total, 53 segundos.
“Ñañeiro”, de Djalminha, 47 segundos.
“Todos contra el fuego anal”, de Unicornibot, 43 segundos.
O verán pasado convidáronme ao Chanfaina Lab de San Sadurniño e fun con Toni facer unha peza alí, que acabou sendo sobre el, sobre Pepe das Flores e sobre Mar, que estaba alí para facer outra peza que acabamos protagonizando Toni e máis eu, Nimbo, e que é como un reverso desta cunha relación estraña: comparten algún plano, o momento e a xente, teñen actitudes diferentes, como se unha fose cara o misterio das cousas e outra cara a explicación dalgunhas. A miña é a explicación, claro. Outra vez, non puiden evitar poñerlle o nome “Xente bonita” pola canción de Lamprea Explosiva, que sona ao final. Esta está arriba, e Nimbo podedes vela debaixo tamén (non sei en que orde van mellor).
Toda a información sobre a peza, que significa e por que é como é, está aquí, na web de Fálame de San Sadurniño. Só quería engadir que adorei o Chanfaina porque, dentro do contexto xeral do que son os eventos cinematográficos, paréceme mellor que calquera outro por ser antixerárquico (mesturando as pezas de cineastas de prestixio coas de alumnado de instituto ou xente do concello) e por estar centrado en crear comunidade e facer que a xente teña capacidade para expresarse a través do cine.
A finde pasada tocamos Zara con Lamprea Explosiva e Meus no Liceo Mutante e na Kominsky de Vigo e foi moi bonito, por cousas como as que describe “Xente bonita”, que é un himno para min dende a primeira vez que lla escoitei. Non podía quitala da cabeza e púxena neste Un tema e un tema para falar de cartos, creo que porque representa para min máis ou menos o contrario.
Podedes escoitar o programa enteiro (no que tamén se falou de subtítulos de cancións como os de Paxaradas_subt) aquí.
E podedes escoitar a sección (que empezaba con “Non teño diñeiro” de Aerolíneas Federales) aquí. Pinchei tamén a Oh Ayatollah, ABBA, Estopa, Gwen Stefani, Rihanna, Barrett Strong, Malandrómeda, Emilio José e Pony Bravo.
Hoxe quero falar de cartos. Pero é un pouco raro entrar nun sitio dicindo que queres falar de cartos. É como que é incómodo, non? A ninguén lle gusta esa xente que só sabe falar de cartos, e dá a sensación de que o diñeiro pode estropear calquera cousa, normalmente cando hai moito ou cando apenas hai ningún. Os cartos teñen ese aire sucio porque non se reparten con xustiza: se alguén ten moitos é habitual que sexa a costa de explotar a outras persoas. Se non se gastan en poñer máis camas nos hospitais é porque alguén decidiu que están mellor noutro sitio. Os cartos son tamén unha cousa triste porque poñen un valor á realidade. Pero queixarse é como moi de pobres.
E aínda así queixarse tamén ten a súa gracia, e é un dos privilexios de quen non ten un can, como cantan Oh Ayatollah en “Case todo é o que parece”. Este tema ten un aquel de odio de clase (a todos eses cabronazos das corbatas e dos barcos), pero sobre todo é unha canción sobre desexos frustrados. Cando se canta dende a posición de quen non ten cartos (que é o máis habitual no pop, aínda que quen cante sexa millonario), o desexo de telos está moi presente.
Porque tamén é de pobres soñar con nadar na abundancia, piscinas cheas de billetes, coches de gran cilindrada e esas historias. Por exemplo, na súa canción sobre cartos, Agnetha e Anni Frid de ABBA cantaban sobre o triste que é traballar noite e día para pagar facturas e que non lles quede un penique para elas. A solución que propoñen é atopar un marido rico para deixar o choio e vivir por fin. O asunto é ver que tipo de vida é esa se se fai realidade.
Isto é Estopa, concretamente “Suma y sigue”, a súa canción-fantasía sobre facerse ricos nun casino. Pero é unha fantasía triste. En parte porque a propia imaxinación de quen canta faino sentir fóra de lugar no seu propio soño, decepcionado cos viños caros e o resto de símbolos do triunfador, como o de levar unha “rubia despampanante” do brazo, ou o de comer caviar. E en parte pola presenza siniestra das máquinas comecartos: as falsas promesas do diñeiro, como as que fai Carlos Sobera na tele, son as que motivan a ludopatía. É o guai de Estopa, aínda que pareza un tópico: son auténticos, falan das cousas dunha maneira que é á vez poética e directa, e o que fan sempre transmite algunha verdade. E a verdade que saco eu de aquí é que os cartos son un fetiche.
ABBA gañaban a riqueza casando cun rico, Estopa xogando e Gwen Stefani nin sequera se preocupa en “Rich Girl” de dicir de onde ía sacalos. Só segue con ese fetiche: os cartos representan a ausencia de problemas e a satisfacción dos desexos. Neste caso eses desexos son máis sofisticados que os de Estopa, e inclúen encher o armario de roupa de John Galliano e Vivienne Westwood. Pero polo medio hai dous detalles interesantes: o primeiro é que os cartos representan para ela un empoderamento na súa relación cos homes.
O empoderamento é tamén o que podemos extraer, pero dunha maneira moito máis violenta, desta canción de Rihanna, na que vén dicir que mellor que teñas os meus cartos, porque ninguén fode a Rihanna. Os cartos representan o poder, pero están rodeados de xente disposta a facer cousas malas para conseguilos. Están rodeados de competencia, de supervivencia. Aí estaba o outro detalle interesante do tema de Gwen Stefani, porque advertía de que o amor da persoa á que lle canta vale máis que o ouro.
Aí chegamos a unha contraposición que me interesa, e que se repite. Diñeiro contra amor.Barrett Strong cantaba que as mellores cousas da vida son gratis, si, pero a el que lle dean a pasta. Que o amor está moi ben pero non paga as facturas. Os Beatles cantaron este tema, pero tamén escribiron “Can’t Buy Me Love”, que é máis ou menos o contrario: nel dicían que non se preocupaban moito polos cartos, porque non poden mercar o amor. É fácil non preocuparse polo diñeiro cando nadas en libras esterlinas, pero tamén é certo que deixar de lado o fetiche de facerse rico e as ganas de satisfacer desexos que non son reais pode axudarnos a ser máis felices, ou a andar menos distraídos co asunto de consumir.
Ese fetiche desmóntase coa realidade. Dicía ao principio que á xente non lle gusta falar de cartos, como se alguén fose xulgarte polo que gañas, pero deberíamos falar máis de cifras para que iso non suceda.As persoas non valen cartos, así que saber canto cobra cada quen só pode servir para saber se o reparto está ben feito: pensade na igualdade salarial entre mulleres e homes, que só se pode dar se sabemos os soldos de todo o mundo. Por exemplo, por cada colaboración aquí na Radio Galega cobro 50 euros. Onde están os números nas cancións? Os que atopei non son cifras moi impresionantes: o Hevi ten en “Levaetrae”, de Malandrómeda, tres euros estratéxicos. En “ALOHAnet”, Emilio José ten cinco euros e fai moita cousa con eles, nunha canción que axuda a pensar no diñeiro como unha construción cultural, un sistema arbitrario que podería non existir. Como tantas cousas que dámos por fixas.
A gran pregunta é, para min, que relación ten o que somos cos cartos. Os cartos son como un espello deformante: distorsionan a nosa imaxe e as relacións que temos coa xente e coas cousas que facemos. Eu pénsoo moito ao pensar na relación entre os cartos e a arte, que é unha cousa que sempre está ben tratar nun espazo cultural. No momento en que convertemos unha película, un libro ou unha canción nun produto, estamos permitindo que sexa o mercado o que decida o seu valor. Nós podemos crear a obra que queiramos, pero se pretendemos que sexa un traballo teremos que gustarlle a un público que nos dea de comer, ou quizais buscar un patrocinador que vexa na nosa arte un interese publicitario. Ou trampear todo iso e convencer a unha institución pública de que o noso novo disco é de interese xeral. Pero todo iso case sempre ten máis que ver coa aparencia que coa realidade.
“Mi DNI”, esta canción de Pony Bravo, resume bastante ben todo iso falando da industria da música alternativa: é difícil construír unha relación xusta ou verdadeira nun contexto inundado de falsidade, intereses e competencia. Pero seguramente pase igual en todas partes, aínda que as decisións non se tomen no cuarto de baño dun pub ou nun camerino. Se imos ao dentista se cadra preguntámonos se non estará recomendándonos máis tratamentos dos necesarios para cobrar máis. En cambio, se imos ao médico, como é público, preocuparémonos por se ten tempo para mirarnos ben e atopar todo o que temos. Para min o ideal sería xerar cada vez máis espazos nos que os cartos non importen demasiado, e, aínda que sone moi jipi, penso que iso se fai co amor, coa honestidade e coa solidariedade (ou repartindo a riqueza do mundo a partes iguais). Así que quería rematar todo este pensamento caótico poñendo un tema que para min crea un deses espazos cada vez que a escoito, e que fala de como a arte pode ser ese espazo. Non necesita falar de cartos, senón de todo o que fai que ser humano valga a pena: coñecer a alguén de verdade, expresarse, querer, sentirse queridos. É “Xente bonita”, de Lamprea Explosiva.
Xiana volveume chamar para colaborar na Radio Galega e seguir así con Un tema e un tema a sección que empecei a facer hai un par de anos en Onda Vital. Agora será un domingo de cada dous nalgún momento entre as 14:15 e as 15:00. Non me gusto demasiado en modo locutor pero si que me gusta moito poder usar as cancións para falar de cousas e as cousas para falar de cancións, que é do que vai a sección. Nesta o tema a tratar foi o traballo e o tema a pinchar foi o “Monólogo do vello traballador”, pero en vez de a Los Tamara preferín poñer aquí arriba unha foto de Dolly Parton porque sae tecleando, que é o que fago para gañar a vida.
Podedes escoitar o programa enteiro, que inclúe unha reportaxe-entrevista moi guai sobre o concerto de Javiera Mena na Coruña o outro día, aquí.
E podedes ler o texto e escoitar as cancións todas aquí debaixo. Ademais das que menciono no texto tamén puxemos un cachiño de “Work All Week” dos Mekons e de “Terra arável” de Emilio José.
Quería falar de traballoporque ultimamente penso moito en traballo. Supoño que lle pasa a moita xente: cando non teño traballo, preocúpome por se nunca volvo atopalo. Cando o teño, preocúpome porque non teño tempo a facer as cousas que realmente querería estar facendo. Non teño tempo a facer música, por exemplo. E querería pensar menos niso, pero é inevitable. Así que quería ver como este conflito se reflicte nas cancións.
Unha das miñas cancións favoritas sobre traballo é “Piss Factory”, de Patti Smith. Usa ese estilo seu entre o falar, o recitar e o cantar para explicar o seu choio de merda nunha fábrica de xoguetes. 40 horas e 36 dólares á semana rodeada de xente que en lugar de estar loitando por algo mellor está agradecida por ter un traballo. A parte do final é a que máis me emociona, porque berra que aínda ten desexo e que vai saír de aí, vai coller un tren a Nova York e vai ser unha gran estrela, e nunca volverá queimarse nesa fábrica. Este tema estaba no seu primeiro single e foi premonitorio. Logo converteuse nunha estrela e penso que non volveu falar de traballo. Normal, porque solucionou o conflito.
É curioso porque investigando para isto atopeime con varios artigos tipo “A que non sabías en que traballaba Madonna antes de ser unha estrela?”. Así descubrín que Madonna traballou nun Dunkin’ Donuts, que Jack White era tapiceiro e que Kim Deal dos Pixies era técnica de laboratorio. Pero o único relato non pode ser o de solucionar o conflito, deixar o traballo e vivir da música. Interésame a outra realidade. O cantante de Bad Religion é paleontólogo. O baixista de Mudhoney é enfermeiro. Nun dos grupos cos que ensaiei, o guitarrista era veterinario. Pola mañá tiña a man metida no cu dunha vaca e pola tarde tíñaa na guitarra. Para o 95% das persoas que fan música, a música é o que facemos cando acaba o traballo. É unha realidade á que non lle cantou ninguén, penso.
Que realidade se retrata entón nas cancións sobre traballo? Normalmente unha universal: a da inxustiza. En “Chain Gang”, Sam Cooke canta sobre prisioneiros encadeados que fan traballos forzosos, e o ritmo da canción baséase no son das cadeas batendo e nos ruídos de esforzo dos presos. “Este é o son dos homes que traballan na cadea”, di o retrouso. Pero temos exemplos menos afastados. En “Galega traballadora”, clásico da canción galega sobre o traballo, Ana Kiro fala da vida da súa nai e retrata esa realidade das mulleres que compaxinan os coidados con outros traballos sen velos sequera remunerados. Outra inxustiza. Pero, só por esta vez, se cadra podo identificarme máis cunha canción da Ana Kiro de Tennessee, Dolly Parton. En “9 to 5” (“de nove a cinco”) fíltrase o traballo de oficina, coas máquinas de escribir marcando o ritmo e Dolly cantando en primeira persoa, outra vez sobre esa inxustiza da explotación, da xerarquía, do roubo absurdo do tempo. Dá igual se o canta Víctor Jara ou Donna Summer, sempre aparece. “É todo quitarche sen darche nada”. “Usan a túa cabeza e non cho recoñecen”. “Pasas a vida poñendo cartos na carteira dun rico”.
Hai cancións de traballo que se cantaban ao ir á leira ou ao muíño, e hai unha mitoloxía obreira relacionada cos traballos físicos (e aí tes cancións fantásticas de Bruce Springsteen ou Billy Bragg) pero non existen eses mitos para as persoas que traballamos na cultura ou diante dun ordenador, e sentinme por iso máis preto da canción de Dolly. Non existe “A balada do Community Manager”, nin cancións sobre ser fotógrafa, ou técnico de son, ou ilustradora. Igual por iso nos falta un pouco de sentimento de clase a pesar de ser precarios ou parados. Pero ao final a clase obreira somos todos e todas os que saímos perdendo no reparto da riqueza, aínda que queiran que sintamos que non somos ningunha cousa.
Traballar é humano, pero tamén é inhumano. A música é soamente humana e deunos mil respostas contra esa inhumanidade. En Galicia hai dúas que me gustan especialmente. Unha é “Caracol”, de Lamprea Explosiva, que atopan o referente na natureza: podemos imitar ao caracol e vivir amodiño, sen competir entre nós, sen vivir para producir. A outra é o “Monólogo do vello traballador” de Los Tamara, que sendo unha canción cantada dende a primeira persoa de singular é completamente colectiva e universal. Dá ganas de cambiar as cousas, non?
Non o comentei nas outras entradas, pero inconscientemente a idea desta sección está inspirada en “Theme Time Radio Hour”, o programa de radio que facía Bob Dylan e que é marabilloso, pura sabiduría musical e da vida. O que pasa é que eu falo da miña vida e el fala máis do universo en xeral. Están todos os episodios online aquí. Cando o escoito dáme unha envexa tremenda ver como é capaz de crear o ambiente ideal de radio só con abrir a boca, mentres eu son terriblemente torpe vocalizando e entonando.
Pinchei “Quen nos representa“, do Bloque Nacionalista Galego, “Vai chegar En Marea“, de En Marea, “SPLA/M” de Emilio José, un cacho deste vídeo de Radio Océano nun concerto en solidariedade cos traballadores de ASTANO en 1985, “Repunante” de Lamprea Explosiva e, completa ao final, “Fort Bravo” de Grampoder.
O outro domingo fun votar. Encántanme as xornadas electorais porque volvo á casa e vexo aos veciños, tomo o vermú cos amigos e ás veces ata sae un resultado que me gusta. Pero o habitual é que non, porque na miña casa sempre se votou ao Bloque que, por certo sacou un EP o venres. Estas cancións de partido teñen algo de salto de fé, describen unha realidade que nunca chega a suceder. Un tempo novo, un país xusto. A canción do PP non describe nada e por iso acerta sempre.
As cancións de partido danme medo porque non inspiran, e fan sentir o baleiro. Fan pensar en se a fé aguantará para sempre, e teño medo a que despois da fé só haxa cinismo. O último que quero é ser un cínico, un cínico dos que din que simplemente son realistas. O problema está se cadra en conectar a fé en política exclusivamente cos partidos.
Na xornada de reflexión fun coa miña nai a ver a Radio Océano. Viñamos falando sobre a idade. Ela ten cincuenta e cinco pero non lle gusta a actitude da xente da súa idade. Vimos a uns señores de preto de sesenta tocar as cancións de hai trinta e algo. Eran corpos moi distintos producindo sonidos moi parecidos, tanto que nalgún momento todos chegamos a crer no que escoitabamos. As cancións sobreviven. Pero no contexto non había medo, non había violencia nin rabia.
Hai catro anos acabei a carreira e pensaba que a idea de madurar era triste, que era renunciar a cambiar as cousas e deixar de aprender. E volvín e fixen cousas, e agora déixanme saír pola radio dicindo o que penso. Pero de canto vale expoñer unha idea se ao saír do traballo vou para a casa? Estou máis canso que hai catro anos e son máis ou menos igual de cobarde. Dentro de catro anos terei trinta. Dentro de trinta, como será o meu corpo? No concerto de Radio Océano non había violencia, había un ambiente bonito e interxeracional. Tocaron tamén Sr. Anido, que parecía máis xoven que cando o coñecín, e Lamprea Explosiva, que me fixeron sentir vello.
Fainos falta todo iso, o medo, a violencia, matar aos pais? Cada ano que pasa teño as cousas menos claras, pero tamén teño medo ao que pasará se deixo de dubidar e un día me convirto nunha desas persoas coas cousas clarísimas. Supoño que o importante non son os corpos novos, senón as maneiras novas de enfrontarse a sensacións parecidas. Dentro diso, como non sei exactamente como quero sentirme, vou pinchar “Fort Bravo” de Grampoder, que é un grupo que fixo cancións preciosas sobre estar canso e derrotado. Esta ten algo de dúbidas e algo de fé.
Bolsa de patacas 