Xacobe traballou de runner nun festival de Madrid e mandounos ao resto de Esposa un audio emocionado porque levara en coche a Yo La Tengo e falara un pouco con eles. Foi moi bonito porque parecía feliz dunha maneira moi pura, penso que a que sae de verte de pronto moi preto de artistas dos que xa te sentías preto e non saír decepcionado de aí. Xa nos pasara algo parecido (pero moito máis raro) cando vimos un vídeo no que compraban o split que fixeramos Monstruo e Vietnam. Uns meses despois Yo La Tengo viñeron tocar a Santiago e desta vez comportámonos como fans Mar, Meri e máis eu: fixemos cola e en vez de levarlles un disco seu para que o asinasen regalámoslles un disco noso, cunha notiña e unha tipografía a man que nos fixo Zé Pequeno porque cadramos con el tomando algo antes do concerto. Ira Kaplan preguntounos onde estabamos e dixémoslle que alí, menos Xacobe que vivía en Madrid. “E como facedes para ensaiar? Por Skype?”, preguntou. “Non ensaiamos”, dixémoslle. El díxonos que non nos preocupásemos, que a eles tamén lles pasara e que era cuestión de paciencia e vontade. Estivemos preto deles tamén e non saímos decepcionados. Máis ben ao contrario.
Conto isto porque Esposa publicamos dous EPs, Belo Horizonte e É o que hai, que levaban gravados moito tempo e que falan (sobre todo) de non poder estar preto uns dos outros. Co confinamento supoño que todo o mundo pode identificarse cos grupos que teñen que organizarse sen poder verse. Nós niso temos práctica. A metade do grupo vive en Madrid e a outra metade en Compostela, pero seguimos sendo un grupo. Aínda que a nosa actividade principal sexa ser un grupo de whatsapp para comentar a actualidade política e ofertas de traballo, ou un grupo de fans de Yo La Tengo (de quen facemos unha versión en É o que hai), somos un grupo de música. Un grupo que agora non pode compartir moito tempo, si: das oito cancións que sacamos tres xa saían en compilacións e catro son versións, dúas delas de cancións dun acorde e outra dunha que só ten guitarra e voces. Pero un grupo ao final, porque aínda que os nosos sons se gravasen en sitios a 600 quilómetros sonan xuntos e iso axúdame a sentir que estamos preto uns dos outros (e de todas as persoas das que falan as cancións), e faime moi feliz e quería apuntalo aquí.
Este texto é unha versión adaptada do Un tema e un tema que fixen onte con Xiana na Radio Galega. Se escoitades o audio podedes pasar de seguir lendo e xogar un pouco ao misterio como fixo ela, tentando adiviñar a que cancións se parecen as catro cancións das que falo. O programa enteiro está aquí.
Se seguides lendo vouvos fastidiar a sorpresa pero poderedes ler os argumentos que quería usar para falar da orixinalidade. Quedoume por contar que o retrouso de “Okei“ de Esposa colle a propósito unha idea do retrouso de “Divino maravilhoso“ de Gal Costa pero non se entendía dabondo o plaxio ao escoitalo. No proceso de investigar dinme conta tamén de que en “As dúas Fridas“ collimos sen querer o inicio de “The Wrong Girl“ de Belle and Sebastian pero tampouco me funcionaba tan ben como os exemplos de debaixo porque no seu caso dura catro segundos e no noso a metade do tema. Non sei canto de bo di isto sobre o noso proceso de composición.
A imaxe é unha viñeta de José Luis Ágreda no comic La historia del blues, que saíu en paralelo ao disco de Siniestro do que falo coa colaboración de diferentes artistas para cada tema e que penso que viña ao caso. Saen Frank Zappa e Captain Beefheart falando co demo. Foi un dos primeiros discos de meus que me entusiasmou e lembro buscar críticas cando tiven internet e sorprenderme porque dicían que era un experimento irregular ou mediocre e tal.
Hoxe quería falar da orixinalidade falando de cancións que se parecen. Xuntei a conta que fai Jonathan Richman ao principio de “Roadrunner” con “Loko”, unha canción de Estrambote de hai un par de anos que usa o mesmo riff de dous acordes. É curioso, porque Jonathan dicía que o riff llo colleu a “Sister Ray”, da Velvet Underground. Así que teríamos dúas cancións que a min me parecen moi guais, polas que os seus autores poderían mesmo ser acusados de plaxio. Iso faime preguntarme ata que punto a orixinalidade, que é un argumento habitual para valorar a calidade artística, é unha cousa realmente importante. Neste caso as cancións parten da mesma base pero falan de cousas moi distintas, e iso é interesante: a de Estrambote fala dun señor raro que se lle aparece ao protagonista da canción na súa vida cotiá. A dos Modern Lovers canta as alabanzas da Ruta 128, o cal é bastante gracioso (e bastante orixinal) dentro do xénero das cancións sobre estradas porque a Ruta 128 é unha circunvalación arredor de Boston.
Atopeime con moitos máis casos parecidos.
O primeiro é de cando Novedades Carminha eran punk e lembraban a un clásico doutra banda punk. “Te vas con cualquiera” é un retrato máis ou menos provocador da frustración do protagonista, porque lle gusta unha rapaza promiscua. “White Riot”, de The Clash é unha chamada á revolta da xente branca, tomando como exemplo os disturbios da poboación negra no entroido de Notting Hill en 1976. No musical as dúas son cancións aceleradas, agresivas, con voces entrecortadas ás que logo sucede unha melodía máis fluída. Se quitas a voz podes cantar unha por riba da outra (polo menos na estrofa), pero o que estarías cantando non ten nada que ver. Entón vemos que o mesmo medio, se entendemos un riff de dous acordes como un medio (que penso que o punk dicía en esencia iso), serve para transmitir cousas diferentes.
Outro parecido diferente: a versión de “Buraco negro” de Sr. Anido e Sra. Álvarez que abría o Galician Bizarre 2 debe entrar xa na categoría da homenaxe. En directo, e na versión que incluíron no seu disco, a canción ten un arranxo ben diferente, pero aquí ten como elemento fundamental a base de “Ghost Rider” de Suicide. Por que sumaron iso a unha canción que non o tiña? Pregunteille a Rafa Anido e díxome que lles parecía que a canción sonaba a Suicide xa de por si, así que quixeron facelo o máis evidente posible para que se notase o plaxio. É unha forma de recoñecemento.
Ese recoñecemento é interesante porque serve para situarte nunha tradición, establecer de onde ves para que se entenda mellor onde vas como artista. E ademais, se escoitas algo que che gusta sempre podes darlle un novo contexto meténdoo nunha nova canción, e pasará a significar algo diferente. Hai xente que o fai tocando e xente que o fai cortando e pegando, a través do uso do sampler. Un exemplo é a parte máis molona dunha das cancións máis molonas que se me ocorren: “Crazy in Love” de Beyoncé colle esa parte de metales tan impresionante de “Are You My Woman (Tell Me So)”, unha canción dos Chi-Lites que está moi ben pero para min está un punto por debaixo da outra. Estas cousas pasan, e para min é bonito, porque levan a darte conta de que as ideas alimentan outras ideas, e que a música está viva.
De feito iso lembroume outro exemplo para seguir co xogo: “Tryin’ to Fuck Me” é un tema do primeiro EP de Cudevaso, o proxecto que tiña Rubén Domínguez hai dez anos. Escoitando “Abdul-Jabbar”, do segundo EP de Cudevaso, ves que é a mesma canción pero é moi distinta. Entraron no grupo catro persoas novas, pasou a haber unha letra en galego en vez de en inglés inventado e o son deixa de ser unha electrónica desbocada para ser algo máis garaxeiro. É un autoplaxio? É unha revisión, porque cada canción pode necesitar unha forma diferente en función do momento ou do estado de ánimo, pódela tocar con diferentes instrumentos, a diferentes velocidades, incluír novas melodías ou o que che pete. Outra vez: a música está viva.
Ata agora parecía que só falabamos de músicos e músicas galegas que imitan cancións de fóra, pero acabo de dar cunha cousa á inversa: “Nobody Really Cares If You Don’t Go to the Party”, de Courtney Barnett, parécese moitísimo a “Mira por ti”, de The Homens. Unha rapaza australiana de moda no mundo indie copioulle a un grupo do Castiñeiriño? É isto posible? Sería raro, pero como mínimo demostra que a propiedade intelectual é unha cousa bastante relativa (ou un roubo): calquera pode ter a mesma idea máis ou menos en diferentes lugares do mundo. A música popular é iso, popular, música que está ao alcance de calquera. Calquera pode coller algo que xa existe e facer a variación suficiente como para sentir que o resultado é seu. É o que se fixo toda a vida no folk e é o que temos que seguir facendo. A xente que non sabe tocar moi ben ten normalmente a vantaxe de non poder imitar as cousas á perfección: tentamos soar parecido a Belle and Sebastian ou aos Mutantes ou a James Brown e probablemente saia outra cousa diferente, unha música nosa sobre a que poderemos falar do que realmente nos preocupe.
A orixinalidade existe, entón? Si, pero case sempre é a pinga que engades sobre a tradición, así que tampouco merece a pena andar por aí criticando canto hai de tradición ou de innovación nunha canción. A orixinalidade non é o mesmo en termos históricos que autobiográficos, xa que o que para alguén é algo completamente trillado pode ser absolutamente novidoso para outra persoa. Para min o único importante é que a música sirva para expresar algo teu e non para repetir o discurso doutra xente. Así que hoxe quería acabar cunha canción de La historia del blues, de Siniestro Total, que creo que representa iso bastante ben. Nos créditos dese disco preséntanse todos os temas como se fosen cancións compostas por Jack Griffin*, un bluesman escuro que vendera a alma ao demo e ía encarnándose con diferentes nomes e en diferentes estilos. Pero en realidade todas menos “Coleguita” (que é unha versión de “Junko Partner”) son composicións deles. Xa que logo, o concepto do álbum dálle unha volta ao asunto, e en lugar de finxir a orixinalidade, estes “temas orixinais” pasan por versións. E en realidade tanto ten: son temas que só existen porque antes existían determinadas tradicións da música norteamericana e, ao mesmo tempo, temas que penso que dalgunha maneira só podería facer un grupo de Vigo. Así que aí vai a miña favorita: “Llueve”, que en teoría é unha adaptación de “It’s raining”, gravada por Cryin’ Shame and the Stormy Tuesday Big Band no St. Louis de 1949, pero en realidade gravouse en Gondomar 50 anos despois.
*Curiosamente, chámase igual que o protagonista de The invisible man.
Estes días estivemos Esposa facendo unha lista de cancións para a web do Festival Noroeste, negociando entre nós por correo e en persoa. Cando temos que escoller temas para algo como iso, ou a vez que Xiana nos convidou a facer un “Venham mais cinco” en Onda Vital, case nunca escollo o primeiro que se me vén á cabeza. Máis ben é algo que, á vez que sexa un temazo, sexa representativo de algo que queiramos dicir, de algo que nos defina como grupo ou que defina en concreto a nosa (ou a miña) opinión. Por exemplo, escoller un tema de Emilio José serviunos para falar dun universo no que conviven o político e o romántico, escoller un de Elis Regina serviunos para falar da relación entre centro e periferia á hora de facer pop, e así con todo.
A cousa é que a canción coa que ando máis obsesionado ultimamente é “Ridin’ in My Car” de NRBQ e non a propuxen para esa lista, seguramente porque non representa nada máis que a si mesma. É unha canción pop perfecta, nada máis. Así que quería falar desta canción e acabo de decidir iniciar con ela esta especie de sección que ao mellor non continuo nunca.
Non sei moito de NRBQ. Teño un disco deles do ano 78 e está como fóra de tempo. Tocan rock and roll pero máis do que ten swing que do que sona salvaxe, e ás veces métenlles sonidos estraños de guitarras e sintetizadores. Eses elementos raros non están en “Ridin’ in My Car”, que está chea de detalles memorables pero en ningún caso rompedores. O efecto é o contrario, unha desas cancións que escoitas por primeira vez e tes a sensación de ter escoitado catrocentas veces antes. Unha canción na que podes vivir dentro, que evoca un ambiente de melancolía do verán que realmente non teño memoria de ter sentido nunca e ao mesmo tempo me resulta completamente familiar. Tal vez tamén me evoca esa nostalxia que sinte a xente que é nova pero non tan nova, unha cousa coa que convivo un pouco máis. Todo isto sen pensalo demasiado.
Se cadra o tema funciona, salvando as distancias, parecido á lóxica dos hooks que usan os compositores de pop recente: evidentemente está baseada na repetición de partes, melodías, ritmos e elementos do xénero (iso é a parte da familiaridade), pero van entrando pequenas novas ideas todo o tempo (iso é a parte que fai que sexa unha canción pop perfecta e non outra canción pop aburrida).
Non sei moito de NRBQ. Descubrinos por un artigo de Pitchfork no que Yo La Tengo falaban de discos que lles encantaban e que me deu unha chea de artistas que escoitei case diariamente os últimos meses, como Fleetwood Mac ou David Kilgour. Antes pensaba que eran un grupo de country e por iso nunca os escoitara, creo. Polo visto fálase deles como se fosen un pouco malditos, porque tiñan moito talento e non conseguiron “triunfar”. O disco que merquei deles atopeino nunha viaxe hai pouco e penso que deixa ver que o levaban con humor.
Chamárono At Yankee Stadium pero nos créditos especifica que o disco non se gravou alí e na portada o estadio está baleiro salvo por eles catro. É unha imaxe do querer e non poder, pero se montas un grupo que existe durante cincuenta anos e fas cancións como esta creo que calquera outra idea do éxito está fóra de lugar. Aínda que se cadra dicindo isto xa estou usando a canción (ou nin sequera iso) para falar dunha opinión miña sobre a idea do éxito, que é xusto o contrario do que dixen que ía facer. É que non podo evitalo.
María e máis eu escribimos para Fantastic Plastic Mag un diario en dúas partes sobre a experiencia de ir tocar con Esposa ao Suns Europe, o festival de cultura en linguas minorizadas, e a residencia artística á que nos convidaron previamente. Bueno, non sei se é exactamente un diario porque o escribimos despois de ter rematado e non diariamente, que non tiñamos tempo, pero creo que si que ten o bonito dalgúns diarios, que é poder falar tanto do vivido eses días como do pensado e o falado. Por exemplo, algunhas discusións aló e a posteriori ao poñer o texto en común foron interesantes: nunha frase que logo quedou fóra puña algo tipo “Aquí somos artistas. Normalmente somos trabajadoras, paradas, opositoras…” e Mar sabiamente comentou que se nós non nos definimos como artistas nunca imos selo. Ao final quedou mellor redactado, pero creo que o que me pasaba pola cabeza ao pensar iso é a ruptura co cotián que supón estar tocando tan lonxe e que a xente te trate como artista e non como alguén que ten un hobby ou algo polo estilo. Canto te podes tomar en serio a ti mesmo se o teu contexto non o fai? Canto ten que ver iso cos cartos? Eres artista todo o rato ou só cando exerces diso?
Tamén falamos sobre o tema da condena á xente de La Insurgencia e a referencia á frase de Emilio José que vén no texto e se podiamos perxudicalo por compartila. Ao final como “ETA non matou tanta xente como España” xa fora publicada en Rockdelux ou La Fonoteca non nos rallamos, pero máis aló diso implicaba unha idea estraña de censura pola nosa parte. Unha canción posta nun disco é algo público, tería sentido renunciar a poñela nun texto por se pode meter en problemas a quen a di? Probablemente estaríamos funcionando como queren aqueles que tentan procesar a artistas pola súa obra ou polos seus tuits. Métennos medo e é un problema.
Tamén me fai pensar se unha canción é política se ninguén a interpreta como tal. Paul McCartney escribiu “Blackbird” en 1968 pero parece ser que ata que non dixo que ía sobre os conflitos raciais da época como trinta anos despois ninguén se deu conta. A canción é preciosa igualmente pero supoño que ninguén ía procesalo porque non ten ningún efecto. No outro caso, Emilio non está procesado porque o que di é unha verdade empírica ou porque non ten a influencia suficiente como para ser considerado perigoso?
Hai uns meses propúxenlles á xente da Melona organizar unha ou dúas sesións de escoitas colectivas de discos para o seu festival. Van ser hoxe pola tarde e teño que explicar en que consisten, pero non o teño moi claro aínda. Cando estaba no instituto ía moitas fins de semana a Portobello, a tenda de discos mítica da Coruña, e mercaba un ou dous cds. Logo volvía á casa nalgún dos últimos buses e escoitaba no meu radiocasete o que mercara, mirando o libreto, tumbado na cama. Sobre o papel podía encaixar un pouco no tópico adolescente de identificarme coas cancións e pensar que alí había alguén falando que me comprendía de verdade, pero tampouco era exactamente iso. O recordo que teño é ás veces dun tremer interno de pura emoción (co Who’s Next, por exemplo) e outras de incomprensión e desconcerto (como co Absolutely Free de Frank Zappa, que acabei por regalarlle ao meu amigo Gaudi). Pero era un proceso de aprendizaxe porque daba aos discos o tempo necesario para entendelos e interiorizalos.
E agora non o fago. Ou polo menos non o fago tanto. Lin un artigo de Dorian Lynskey o outro día no que falaba de como Spotify e as demais plataformas de streaming fixeron que a dispoñibilidade plena de calquera canción que se che poida ocorrer (bueno, nin sequera ten que ocorrérseche a ti, porque hai as recomendacións automáticas e millóns de playlists) marxine da experiencia de escoita musical o acto de pensar. Se unha canción é difícil, pasas dela á seguinte. Eu poño discos completos en Deezer ou YouTube mentres traballo noutras cousas. Poño Lps na casa mentres cociño ou limpo ou almorzo, e ás veces sincronízome con eles bailando ou cantándoos, pero a maioría do tempo estou facendo outra cousa.
A idea do Discoclube (que é como chamamos ao final ao asunto) é evitar iso. Por unha parte, crear un entorno no que a escoita sexa o centro. Na casa o centro pode ser calquera outra cousa, podo poñer un disco mentres leo eldiario.es ou rego as prantas. Nos concertos ás veces o centro é o evento, beber, socializar, dicir que estiveches alí… ou o rollo físico, o baile, a mirada. Neste caso deberíamos obviar esas partes e tentar establecer esa relación estreita coa música por si mesma. Pola outra parte, o facelo de forma colectiva penso que pode darlle un plus de emotividade. É como convidar a alguén á casa, poñerlle o disco que máis che flipa e explicarlle que é o que sintes ti: esta vez Nuno de Oh! Ayatollah pincha un disco e Xiana pincha outro. Eu teño moitos recordos de escoitas compartidas que me uniron moito a algúns amigos, especialmente a Xacobe pondo de noite discos na súa casa e tirándonos a oílos enteiros no sofá, discutindo os detalles e pensando en se poderíamos facer algunha canción tan boa…
Con Xacobe si que asocio eso á intimidade, porque escoller un disco tamén é en certa maneira un xeito de falar de ti. Cando estaba en primeiro de carreira, Laura e máis eu fomos unha vez visitar a Xacobe á súa habitación na pensión-residencia na que vivía, e púxonos a maqueta de Skolma, o que fora o seu grupo do instituto, gravada nos Estudios Mafia do Carballiño. Foi un xesto xeneroso no que nos permitía entrar nalgo íntimo do que sempre lle daba vergonza falar: cando descubrín que tivera ese grupo busqueino en MySpace pero xa borraran os temas, e logo pedíallos pero dábame largas. Estar alí en silencio escoitando aquelas cancións cos comentarios de Xacobe tivo parte desa escoita de música pero tamén parte de proxección de vídeo doméstico, como se pos as imaxes das túas vacacións e explicas todo o que non se ve e como te sentías.
Outra cousa que se me vén á cabeza é que, agora que sacamos o disco de Esposa, un par de persoas fixéronnos comentarios bonitos que empezaban con “fun de viaxe en coche a Cambados/Lalín/o que sexa e escoiteino enteiro á idea e á volta, que bonito”. Supoño que os coches son o último reducto ás veces desa escoita atenta, e lémbrome dunha cita de Kent Jones que estaba en Movie Mutations e que falaba de “Roadrunner” e da relación entre música, imaxe, videoclips e ir en coche coa radio a tope:
“La aparición de los videoclips y la revolución del vídeo doméstico constituyeron fenómenos paralelos que influyeron y repercutieron uno en el otro. He leído un montón de teorías inútiles sobre los videoclips, por un lado despotricando nerviosamente sobre cómo han destruído la coherencia narrativa y, por otro, afirmando equivocamente que su estética tiene precedentes históricos tales como Bruce Conner, Kenneth Anger y Un chien andalou. Pero a mí siempre me ha parecido evidente que el videoclip tuvo su origen en otra tecnología anterior. Una de las experiencias clave de los adolescentes norteamericanos de mi generación fue conducir con la radio puesta sintiendo el efecto embriagador producido por la unión de la música rock y el paisaje que pasaba. Este ritual poético, tecnológico, de un avance sin rumbo, que las más de las veces iba acompañado de hachís o alcohol, es festejado en la canción de Jonathan Richman “Roadrunner”, que termina con la extasiada consigna, “Radio on!” [¡La radio encendida!]. También encuentra su perfecta cristalización cinematográfica en Dazed and Confused [Aturdido y confuso] (1993), de Richard Linklater, una película que mejora cada vez que la veo. [Isto tamén me lembra un artigo xenial de Laura Barton sobre a canción dos Modern Lovers, no que fai peregrinación polos sitios de Massachussetts dos que fala].
Un tipo de realidad virtual fabricada en secreto, que producía misteriosas epifanías cuando la imagen borrosa a través de la ventanilla del coche se mezclaba con el sonido de cualquier cosa que viniera a través de las ondas. La experiencia de música/movimiento pronto se perfeccionó con la aparición de la grabadora, lo que permitía escoger la música para que encajara con el paisaje, interior o exterior (siempre se mezclaban bien), convirtiéndose así en una auténtica banda sonora. El walkman fue un perfeccionamiento aún mayor, que permitió liberar la experiencia de los límites del coche y le otorgó el potencial de la privacidad total y un impacto físico más directo. Los videoclips de rock fueron una consecuencia intuitiva de este nuevo tipo de experiencia, engrandecida monumentalmente por la producción en masa. Para alguien como Sontag, una propuesta verdaderamente aterradora.
Creo que la sensación de “fundirse” con la música (ya que bajo circunstancias teóricamente ideales debería sonar como si viniera del interior de tu cabeza; las primeras paradas de este viaje son el equipo de estéreo doméstico y el añadido posterior de auriculares), la sensación de conducir y ser conducido simultáneamente, ha dado lugar a una nueva forma de hacer cine que se arriesga a caer en la ligereza, para crear a partir de este nuevo género de expeiencia moderna.”
Con isto xa se me foi todo un pouco das mans, pero o feito de que Jones fale dunha canción e da radio contraríame algo porque levo todo o tempo falando de discos como se esa fose a única alternativa. É dicir, algún dos recordos intensos que teño de música en coches son só dunha canción e non dun álbum: volver de saír na Coruña no todoterreno do meu amigo Carlos cantando “500 Miles” ou “Ni tú ni nadie”, o día que viña con Hugo en coche dende A Estrada e escoitabamos “She’s A Rainbow”… Ten hoxe en día sentido o asunto do disco? No rock hai unha cultura do disco dende os sesenta porque era como “a cousa seria”, pero no pop a medida das cousas e da emoción é a canción. É unha cousa que temos discutido moito dentro de Monstruo. Para min os discos non teñen sentido porque si (polo feito de selos). Teñen sentido ás veces, como concepto planificado ou como concepto involuntario polo simple feito de ser cancións feitas durante un período de tempo. Tamén teñen sentido ao existir nun soporte físico, que vale máis a pena aproveitar para que teña máis dunha canción, e é unha arte dominar a maneira na que unhas cancións alteran o discurso das anteriores e das seguintes. E tamén ten sentido se vas facer unha actividade de escoita colectiva, que menos que ofrecerlles entretemento á xente durante 45 minutos ou así, non os vas facer vir para escoitar “My Generation” e marchar.
Logo o que comenta Kent Jones tamén me fai pensar no desprazamento e o uso dos cascos. Estes últimos anos deixei de usar o iPod porque perdín o cargador e desapareceu a opción da escoita aleatoria, da que tamén falaba eloxiosamente Alex Ross en Escucha esto:
“En 2003 me compré un iPod y empecé a llenarlo con música de mi colección de discos compactos. El aparato, bastante nuevo por aquel entonces, tenía una opción que permitía pasar aleatoriamente de un corte a otro. Había algo de seductor en renunciar al control y dejar que el iPod decidiera qué era lo siguiente que iba a sonar. El pequeño artilugio empezó a derribar barreras estilísticas de modos que modificaron mi manera de escuchar. Un día saltó del furioso crescendo de la “Danza de la Tierra”, que pone fin a la primera parte de La consagración de la primavera, a una estupenda versión del “West End Blues” de Louis Armstrong. La primera se convirtió en una gigantesca anacrusa del segundo. En el iPod, la música se libera de todas las estúpidas autodefiniciones y de cualesquiera significados engañosos. Ya no hay fundas de discos que describan grandilocuentes escenas alpinas o famosos directores con un aire familiar a Rudolf Hess. En cambio, como le dijo Berg en cierta ocasión a Gershwin, la música es la música.
Muchos oyentes jóvenes parecen pensar del modo en que piensa el iPod. Ya no se dedican tanto a un único género, aquel que promete moldear su ser o salvar al mundo. Esto brinda al desastre de estilo de vida llamado “música clásica” una nueva e interesante oportunidad.”
Todo o novo tende a destruír algo vello que podía ser bo e traer outras cousas boas a cambio. Pero aínda podes escoller en certa maneira. Eu recuperei o discman e axúdame a ir pola rúa sen mirar o móbil e volver escoitar discos completos: vinte minutos ao ir á facultade e vinte ao voltar, cara A e cara B. Tivo algo de nostálxico porque os cds que teño son os que mercara no instituto antes de pasarme ao vinilo, pero tamén me levou a coller discos á biblioteca e a descargar e volver gravar, algo que deixara de facer polas opcións de escoita directa que dá Internet. Despois de pensar todo isto vou deixar aquí os full albums que escolleron Nuno e Xiana e facer outra cousa mentres os escoito.
Bolsa de patacas 