Esta foto de David Tombilla no último concerto de Unicornibot, na que sae Gael Carballo gravando, está ilustrando o evento de Cancións, caras e lugares,unha sesión de vídeos de concertos dunha escena galega que programei para o Cinema no Xardín do Liceo Mutante, este venres 26, e cóntovos un pouco por se queredes vir.
De que escena galega falamos? Falar de escena underground galega, por exemplo, como se só houbese unha, sería faltar un pouco á verdade, porque case todas as escenas que haxa por aquí van ser underground e hai realidades nos mesmos lugares que apenas se tocan (iso pode ser triste, pero xa é outra cuestión). Para ter un punto de conexión, escollín vídeos nos que saen bandas que tocaron algunha vez no propio Liceo, co cal penso que se recolle unha especie de vínculo que está preto da autoxestión e dunha relación pouco xerárquica entre quen está no escenario e quen non: as persoas que tocan poden aparecer outro día bailando en primeira fila, ou facendo o son, ou a cea, ou gravando vídeos.
Tampouco quero rallar moito dándolle voltas a isto dos vídeos de concertos, porque xa falei deles nun texto que escribín hai un par de anos que se chama Equilibrios precarios. Pero si que quero repetir que me parece que estes rexistros son importantes e abren unha maneira de representar a realidade da música diferente á habitual no documental musical, nos medios especializados, nos videoclips e noutras formas que recollen concertos, en parte porque é un rexistro ao alcance de calquera:
Igual que a escena, é menos xerárquica: as bandas deixan de ser o elemento central e aparecen outras experiencias e persoas, ademais de que estes vídeos están gravados por artistas, profesionais e amateurs a partes iguais.
É bastante libre esteticamente: hai dende experimentos moi guais coa montaxe a vídeos de móbil completamente improvisados.
Parécese ao cinema doméstico: son imaxes moi importantes ou incomprensibles en función da relación que teñas con elas. Se non tes un coñecemento previo sobre o que (e a quen) estás vendo e escoitando é probable que te sintas como se vises o vídeo do cumpreanos dun neno austríaco. Se o tes, pode ser como ver a túa familia.
Ten un valor documental e etnográfico: recolle persoas, actividades e cancións que doutra maneira nunca serían recollidas e que ás veces nunca son gravadas.
Na sesión hai vídeos de Flaco Fláquez, David Tombilla, Teo e Sonia, Mar Catarina, Rubén Domínguez, Anxos Fazáns, Borja Vilas, Yasmin El Hachimi, Gael Carballo, Carlos M. Peñalver, Darío Real, Quete McFly e María Yáñez.
Saen Unicornibot, Mullet, Emilio José, Lamprea Explosiva, Meus, Zara, Telephones Rouges, Travesti Afgano, Glitchgirl, Fantasmage, Malandrómeda, Contenedor de Mierda, Terremoto Sí,Cuchillo de Fuego e Srasrsra.
Este domingo acababa a tempada do programa de Xiana na Radio Galega e pediume facer unha colaboración máis breve do habitual para pechar a sección de Un tema e un tema. Non o pensei moito e fíxeno sobre cancións breves, así que atopei unha chea de temas galegos de menos dun minuto e puiden poñelos enteiros. Pero quedei coas ganas de compartir os demais, así que ademais dos 9 ou así que pinchei comparto aquí unha lista doutros moi chulos que fun atopando. Na radio puxen a Chicharrón, Srasrsra, Avecrem, Bazongo, Lamprea Explosiva, Os Resentidos, Aries, Os Gru e Metralletas Lecheras, dos que atopei esta foto entrañable do día que tocamos Monstruo con eles no Swass en Ourense. Quedei moi contento porque supoño que no capitalismo avanzado escoitar tantos discursos artísticos diferentes en tan pouco tempo dáche a sensación de aproveitar o tempo ao máximo. Vós podedes facer igual.
Podedes escoitar a sección (e o programa enteiro) aquí. E abaixo de todo iso puxen máis cancións galegas breves que me gustan.
Normalmente empezo cunha canción que soa de fondo mentres explico de que vai a sección esta vez. Quería poñer un breve pero nese caso non ía darme tempo a falar, así que puxen “Heatwave” de Martha and the Vandellas porque facía calor. Pero agora podo poñer un tema breve estranxeiro e vai ser este de Bikini Kill, que é super rotundo.
Hoxe Xiana pediume que fose breve, así que vou falar da brevidade. A min a brevidade non se me dá ben, pero hai un montón de xente en Galicia á que si, así que escollín unhas poucas cancións breves desa xente, e propúxenme aprender do seu exemplo. Entón non vou dar a chapa sobre ningunha pero vou dicir o título, a duración e algo importante sobre cada unha delas. Duran todas menos dun minuto.
Vou empezar por unha canción sen título de Cancións clínicas, o último disco de Chicharrón. Dura 44 segundos. Gústame moito como é luminosa e etérea pero está cortada por eses golpes violentos.
Agora “Fusión nuclear”, de Srasrsra. Dura 58 segundos, é un pouco longa pero nese tempo ten unha estrofa, dous estribillos, unha ponte cunha guitarra chulísima e uns coros xeniais que din “guai” ao tema da fusión nuclear.
Esta que vén é “Una chicha loca”, de Avecrem. Dura nove segundos. Parece o momento final dunha canción, cando os membros dun grupo se poñen de acordo para pechar o tema, pero niso atopa unha melodía e resume o son do grupo, coa guitarra chirriante e unha batería entre o firme do rock e o aberto do jazz.
Podemos irnos a algo aínda máis breve: “Baspingo”, o tema inicial do debut de Bazongo, dura tres segundos e é perfecto para empezar un disco: ese saxo sona xoguetón e misterioso, e o acople promete algo que explotará. Se entendemos o punk como música libre, aquí vemos a liberdade para escoller canto dura unha canción sen ter que poñerlle estrutura con repeticións e todas esas cousas.
Bazongo están no colectivo Caracol Negro, como Lamprea Explosiva, que son mestres da sabedoría breve na liña do Castelao de Cousas da vida. Nos 42 segundos de “O medo é o motor que move o mundo” fan un collage con versos de Xela Arias, Lois Pereiro e Sabela Oxea.
Agora vou poñer “Teño soños”, dos Resentidos, que dura 22 segundos e parece un musical, con dous personaxes e un final inesperado.
Seguen tres un pouco máis longas. Esta é “Facts (canción a Coki)”, de Aries. Dura 52 segundos e pode falar da natureza ou de como hai cousas que non fai falta dicir entre xente que se quere.
Esta é “El Hueso”, fixérona Os Gru e tamén ten que ver coa natureza. En 56 segundos super evocadores resume o ciclo da vida dende a observación dun óso de aguacate.
Por última do programa [aquí poño máis debaixo], un clásico esquecido da canción melódica galega: “Faire l’amour” de Metralletas Lecheras. 57 segundos con baixo, percusión, o que creo que é un taladro unha aspiradora e Rafa Anido Zé Pequeno en modo crooner. Non podo evitar pensar en que as orquestras galegas acabarán incorporándoa ao seu repertorio.
Por seguir co bonus de temas breves galegos que me gustan moito, quedoume sen meter “Sacyr Vallehermoso”, un tema de Emilio José con 34 segundos preciosos. Sacyr Vallehermoso é unha das grandes contrustoras españolas, pero esta música parece representar máis ben unha especie de locus amoenus que debe corresponderse coa parte do Vallehermoso.
Contenedor de Mierda sempre van directos ao gran e non hai cousas innecesarias no que din e fan. É todo sustancia. Dentro das súas cancións máis breves son moi fan de “Redes fecales”, que retrata o mítico odio que nos medra ás veces ao usar Internet en 49 segundos.
Tamén me encanta “Vómito en tu cara”. Na entrevista que fixemos no blog do Galician Bizarre falabamos de como os seus temas teñen argumento, narración. O deste, que sucede en 42 segundos, contábao Anxos:
“Vómito en tu cara” é o primeiro tema que surgiu en Contenedor de Mierda, antes de que existise Contenedor de Mierda porque Sara escribiu unha letra. A canción fala deste momento na vida no que te despertas con resaca, quizais aínda borracha, e se che mezclan as ganas de foder coas ganas de vomitar. E xa está! A todos nos pasou eso algunha vez.
Ás veces as cancións breves levan todos os elementos típicos das cancións (estrofa, estribillo, solo, ponte e esas historias) pero outras parecen ter liberdade para xogar sen cinguirse a iso e dáme a sensación de que case hai máis riqueza e imaxinación nos temas de menos dun minuto que nos que van dos dous aos catro habituais na canción pop. Ou tamén fai falta imaxinación para resolver unha canción pop en menos dun minuto, claro. Por exemplo, hai temas que xogan a romper dentro da secuencia dos discos, como pasaba cos instrumentais ambientais de Chicharrón en Cancións clínicas ou algúns experimentos de Los Locos Hongos como estes 26 segundos de “Dentrísimo”.
En A grande evasión de Ataque Escampe había tres temas preciosos só con piano que levaban o nome dos tres aeroportos galegos e parecían dividir en seccións o disco dalgún xeito. O que máis me gusta é o de Lavacolla, e demostra outra vez que ás veces neste formato de duración mínima (aquí 39 segundos) poden pasar cousas que non pasan noutros. E aquí quedoume unha conclusión bonita para o que quería dicir, así que o resto de cancións breves galegas guais coas que din póñoas sen máis para non dar a lata.
“No conozco la O”, de Laura LaMontagne, 53 segundos.
“Picolo vas de verde”, de Terbutalina, 35 segundos.
“Non credo en el amore”, de Siniestro Total, 53 segundos.
“Ñañeiro”, de Djalminha, 47 segundos.
“Todos contra el fuego anal”, de Unicornibot, 43 segundos.
Este domingo volvín subir á Radio Galega despois dun tempo. Falei de cancións que teñen que ver con animais, e cadroume de poñer as que ides poder ler e escoitar debaixo. Se preferides escoitarme a min dicir algo parecido ao texto e pinchar cachiños, podedes facelo neste enlace.
Que pinchei? Puxen a Algodón Egipcio, Link Wray, ForaOstias, Big Mama Thornton, Las Chicas del Can, Contenedor de Mierda, os Beatles, Aries, Joni Mitchell, Cudevaso e Zurraspa. Empecei con “Animal” de Oh Ayatollah, que ten a frase que primeiro me enganchou do seu repertorio: “Eu son un animal, son un porco e ás veces son un can”. Máis aló do sentido, pareceume unha frase moi pop e ás veces boto en falta algunhas desas frases no pop galego. Estaba pensando en letras como as da Motown, que nun tema como “Heat Wave” de Martha & the Vandellas falan do amor e logo no estribillo chega esa metáfora da vaga de calor. Pero bueno, ao tema.
Hoxe quería falar dos animais. Penso que escoitei por aí algunha vez que a cultura é o que nos convirte en seres humanos, e é verdade que nun principio ten bastante sentido: por exemplo os gatos non escriben, os salmóns non pintan cadros, e ata agora só se sabe dun mono que sacou un selfi pero en xeral os animais non son moi aficionados á fotografía nin ao cine*. O que pasa é que coa música xa é diferente, porque hai unha chea de animais dos que dicimos que cantan: as baleas, as ras, ou os paxaros. Algunha xente que fai música xa descubriu que non somos tan especiais como críamos e colleu inspiración deles.
Isto é “Cotorra del sol”, unha canción dun artista venezolano que se chama Algodón Egipcio. Leva o nome dunha ave típica de Sudamérica, e forma parte dun disco colectivo titulado “A Guide to the Birdsong of South America” (unha guía ao canto de paxaros de Sudamérica), no que unha chea de grupos fan cancións que parten de samplear eses cantos de paxaros sudamericanos en perigo de extinción. A natureza é sempre unha das principais fontes de inspiración da arte, e pareceume bonito ver aquí como se mesturan eses sons naturais cos electrónicos. Pero esa imitación tamén toma outras formas.
Esta canción de Link Wray chámase “Run Chicken Run” (“Corre galiña corre”). Link Wray é un pioneiro do rock and roll que destacaba especialmente pola imaxinación sonora que tiña coa guitarra. Penso que este tema o demostra bastante ben, e paréceme bonito tamén que unha música ruidosa como o rock and roll teña como exemplo a animais que arman escándalo. Sesenta anos despois, ocorréuselles case o mesmo a ForaOstias, un grupo de Entrimo.
De todas formas, a influencia dos animais no rock and roll non só é sonora, senón tamén temática. Xa dende o blues veu unha tendencia bastante habitual ás metáforas con animais que daría pé a clásicos como “Little Red Rooster”, “Stray Cat Blues”, “Surfin’ Bird” (e por aquí “Que jallo é” entraría nesa tradición), e mesmo a nomear xente como Howlin’ Wolf ou, se imos máis lonxe do xénero, Snoop Dog, Cat Power ou Gorillaz. A min unha das que máis me gusta é esta:
Esta canción escribírona Leiber e Stoller, dous dos compositores máis míticos do rock and roll**. Faríase logo máis coñecida coa versión de Elvis, pero eles pensárona para Big Mama Thornton, coa idea de que a súa personalidade e a súa voz eran perfectas para gruñir este tema no que bota da casa a un can sarnoso, que realmente sería un home que tenta aproveitarse dela. Pero tampouco é que estas metáforas sexan só cousa do rock and roll: na música latina, por exemplo, hai unha chea delas tamén.
Aínda que “Hound Dog” puidese verse como un exemplo de empoderamento, a maioría destas metáforas son sexuais e normalmente machistas no ámbito musical que sexa. Ás veces arredor do baile e outras un pouco máis narrativas como este tema de Las Chicas del Can (que, por outra parte, paréceme unha pasada). Pero dentro disto, máis aló de “El Tiburón” ou “El Venao” ou “I’m a King Bee” hai unha deriva menos previsible na que aparece unha sexualidade feminina máis incómoda, como a revisión que fixeron Contenedor de Mierda dos Stooges e Las Vulpes.
Con todo, quería ir por un anaco máis aló das metáforas. As persoas relacionámonos cos animais e as cancións tamén recollen isto, como case todas as facetas da vida. Hai un tema dos Beatles que me parece que demostra isto especialmente ben.
Esta canción chámase “Martha My Dear”, e é unha canción de amor. A día de hoxe segue habendo debate sobre se está inspirada na moza de Paul McCartney naquela época ou na súa cadela, que era a que efectivamente se chamaba Martha. Na letra pídelle a Martha que non se esqueza del. E resúltame tamén moi bonito, porque penso que as mellores cancións de amor son ambiguas e, desa maneira, universais. O amor tampouco ten que ser só entre persoas. Hai unha canción de Aries que fala do mesmo.
Este tema tan curtiño chámase “Chicho” e Aries describiuno como un mini poema inspirado na súa relación co seu mellor amigo canino (que entendo que é quen aparece ladrando). Se sodes fans igual recoñecedes a melodía e a letra, que apareceu no seu disco novo co título “Un gran puente”. Esta versión apareceu en Sonámbulo, un disco homenaxe ao artista Nicolás Martínez Cerezo. Nese falar da nosa relación cos animais, non sempre hai unha intimidade. Ás veces é máis unha fascinación dende a distancia.
“Coyote”, este tema de Joni Mitchell***, é unha historia de estrada que se percibe tanto na letra como na música. O ritmo ten un avanzar constante no que o baixo baila con liberdade, case coma se fose a paisaxe. E a letra parece falar dun fuxir do caos da cidade sen ter unha dirección moi clara. Coyote é un dos personaxes, pero no momento que escoitamos ela fala dun coyote real que se para e mira desafiante antes de marchar correndo entre o trigo, xogando cun falcón. Pareceume interesante como capta a impresión que causa ás veces atopar un animal que nunca vimos.
Aquí en Galicia, se seguides os informativos veredes que cada vez é máis frecuente que os xabaríns aparezan en vilas e cidades. Aínda así, iso non é dabondo para explicar por que en Galicia o xabarín é o animal que protagoniza máis cancións. Dende fóra debe resultar bastante estraño. Gracias ao Xabarín Club xa se cubriu toda a variable e converteuse ao Xabarín nunha icona. Tanto que Cudevaso puideron facer a súa propia canción sobre o Xabarín sen ter nada que ver co programa e é inevitable pensar que forma parte del.
Pensando niso, eu hoxe quería acabar cunha canción que me emociona moito e que tamén ten que ver con crear unha simboloxía a partir dun animal. É “Caracoíño”, de Zurraspa. Tanto eles como Lamprea Explosiva, con quen comparten batería, teñen cancións sobre os caracois, que para min funcionan como un exemplo a seguir: son animais pacientes, que viven fóra do estrés do capitalismo, e son independentes e libres ao levar a casa a costas. E ademais, Lamprea e toda outra serie de proxectos participan nun colectivo punk que se chama Caracol Negro, imaxino que porque o caracol tamén é un exemplo de ideoloxía faino-ti-mesmo. En “Caracoiño” hai un toque precioso de canción infantil combinado cunha certa escuridade e ameaza arredor. Encántame como Zurraspa son enérxicos e ruidosos pero tamén delicados e sensibles. A ver se a vós vos gustan tanto como a min.
* O outro día ensináronme este vídeo, que non ten demasiada relación pero pareceume unha movida.
*** Estiven escoitando moito a Joni Mitchell ultimamente, porque lin este artigo de Pitchfork no que repasan a súa carreira e flipei coñecendo as cousas que fixo máis aló da etapa máis tipo cantautora do comezo. A etapa de finais dos 70 na que se achega máis ao jazz paréceme unha pasada, por exemplo. Puxen arriba a versión de “Coyote” con The Band, pero a do disco mola se cadra un pouco máis.
Espero ter pronto máis cousas que poñer no blog que as de Un tema e un tema, pero mentras tanto vai aquí a última colaboración que preparei para subir á Radio Galega a contarlla a Xiana. Vai sobre deporte porque no Cineclube de Compostela levamos un mes poñendo películas sobre o tema, falando, lendo e dándolle voltas ao asunto e non puiden evitalo. Pinchei a The Homens, e tamén a Count Basie, Vinicius de Moraes con Toquinho e Maria Creuza, os Diplomáticos de Monte Alto, Ricky Martin, Antònia Font, Contenedor de Mierda e Sr. Anido & Sra. Álvarez. E tamén un cántico dos Riazor Blues.
Se preferides ler, o texto vai debaixo. Como xa puxen máis artigos sobre os Homens preferín poñer unha foto que resume o tema música-deporte.
Hoxe quería falar de deportes. Non é que eu sexa tampouco un gran apaixonado do deporte, pero o deporte é a paixón principal de moita xente, e as paixóns inspiran. A arte retrata a vida e os intereses das persoas, e por iso mesmo hai unha chea de cancións bonitas que falan sobre deporte e que falan ao mesmo tempo de beleza, de esforzo, de amor, de identidade ou de política. Claro que tamén hai quen odia o deporte porque pensa que saca o peor da xente.
Ás veces pasa. Un problema de pasar as cousas polo filtro do deporte é caer no que cantaba Ricky Martin e ver todo na vida como unha competición. Un tema como “La copa de la vida” é un tema sobre estar só, tenso e centrado simplemente no obxectivo de gañar unha copa ou unha parella, sen desfrutar do proceso nin aprender nada polo camiño. Iso non é o que me parece interesante no amor, nin no deporte. Nin nas cancións deportivas. Pero quero centrarme no positivo, empezando por unha canción máis relaxada: “Did You See Jackie Robinson Hit That Ball?”, de Count Basie e a súa orquestra.
Un dos praceres do deporte é observar a beleza do movemento dende a comodidade da butaca. Nesta canción tan elegante, o compositor Buddy Johnson e Count Basie conseguen unha das cousas máis difíciles nas cancións, como é captar os detalles do cotián. Retratan perfectamente o ambiente dunha charla de grada, con personaxes flipando con como batea o mítico Jackie Robinson (o primeiro negro en xogar na MLB) e intúo que disfrutando de falar de algo interesante.
Precisamente as bancadas son o espazo doutro dos elementos positivos do deporte: Vinicius de Moraes, Toquinho e Maria Creuza cantaban que a Copa do Mundo era súa. Evidentemente, non gañaran a Copa do Mundo da canción, porque a música non é competitiva. Pero podían sentirse partícipes dunha identidade colectiva. Nese caso é unha moi grande, como o Brasil, pero a través dos equipos deportivos hai unha identidade case en cada barrio e en cada aldea. O importante non é gañar, senón poder deixar de cantar dende o eu e pasar a cantar dende o nós, normalmente unha canción que poida tararearse en formato “lolololo” e cunha letra adaptada á ocasión, como na versión de “El baúl de los recuerdos“ da inchada do Depor.
Por suposto, esta identificación colectiva pode ser problemática, así que logo hai que preocuparse de que os valores desa comunidade sexan positivos. Parquet Courts trataron este tema en “Total Football”. Para esta canción inspiráronse na teoría do fútbol total que practicaba Holanda nos anos 70: un esquema no que calquera persoa do equipo podía ocupar a posición de calquera outra no campo, facendo que a importancia estea na suma das partes. Eles úsano para animar a rexeitar os arquetipos do macho alfa ou do quarterback (representados no “Fuck Tom Brady” co que remata o tema) e defender a enerxía que vén da igualdade e o sentimento de pertenza.
Deixando xa o fútbol, hai aquí máis preto de nós unha canción que me encanta e que me parece que rexeita tamén esa hipermasculinidade no lírico e no musical. “Marciano Balboa”, a canción sobre boxeo de Sr. Anido e Sra. Álvarez*, non trata sobre a épica do combate entre dúas persoas, senón sobre o sufrimento, sobre o combate que ocorre dentro da cabeza de quen pelexa. Paréceme ben bonito atopar unha canción sobre deporte que non é enérxica nin violenta, senón delicada e empática.
E se aínda quedaba aquí un rastro de épica, hai outro grupo galego que acabou con ela, retratando perfectamente o que significa practicar deporte para a maioría de nós. En “Choripan”, Contenedor de Mierda contan a súa experiencia facendo o Descenso do Sella: é deporte, pero non implica competición. Si que implica cervexa, comida graxenta, algún tipo de compañeirismo e recordos felices asociados ao patetismo compartido. Màxim Huerta, que foi brevemente Ministro de Cultura e Deporte, dixera que odiaba o deporte porque era unha maneira de sobrevalorar o físico, pero equivocábase. “Choripan” demostra que o físico pode ser secundario no deporte, “Marciano Balboa” proba que tamén é mental, e hai unha canción que vai aínda máis lonxe.
Antònia Font cantaban en “Calgary 88″ que “non todo era físico, nin mental, tamén era sentimental”. O tema é unha ficción na que unha parella de patinaxe artístico decide casar en directo se gañan a medalla de ouro naquelas olimpiadas de inverno en Canadá. Para ver que pasa ao final ides ter que poñela, pero quería quedar con esa idea de que o deporte é sentimental para xustificar que hoxe vou rematar poñendo unha canción de The Homens.
A experiencia do deporte, igual que a da música, pode practicarse dende dentro ou como público, pero neste último caso a maneira de disfrutar máis intensamente é identificándose. Estaba estes días buscando cancións sobre deporte e non puiden pasar sen poñer a Sr. Anido e aos Homens a pesar de que xa os puxen a última vez que viñen. E penso que pasa porque hai un punto no que te identificas cos teus grupos favoritos como te identificas co teu equipo. Acompáñante na túa vida cotiá, falas apaixonadamente deles, sénteste partícipe do que fan, deféndelos diante de quen os critica incluso se non tes argumentos… Neste caso creo que si que os teño: sempre me encantou como nas letras dos Homens se filtraba o local e o cotián para dar forma a alegorías sobre outras cousas, e unha das miñas favoritas súas era “La Colombière”, que se chama como unha das subidas míticas do Tour de Francia e menciona o TX Mediodía ou o “home do mazo” para falar, tamén, do sentimental. Nada raro, por outra parte, porque quen canta é Martin Wu, que é xornalista deportivo e do que podedes ler textos sobre deporte e todo o demais no seu Bestiario do vestiario. Tédela aquí debaixo.
Entrevistei a Contenedor de Mierda para o blog que creamos do Galician Bizarre. Xiana e máis eu fixemos un cuestionario xeral coa idea de ir facendo entrevistas a todos os grupos do Bizarre, adaptándoo tamén en cada caso. Hai moitas que teño moitas ganas de facer e aínda non tiven tempo, pero polo de agora está esta, que podedes ler aquí.Eu quedei moi feliz de facela porque me encantan, porque teñen moita sabiduría e porque me contestaron nuns vídeos moi divertidos nos que se vía a desesperación que tiñan por seguir contestando preguntas. É unha especie de resumo do que me pasa na vida: pásoo bastante ben e doulle o coñazo a algunha xente.
Tamén aproveito para dicirvos que estamos tentando sacar adiante o crowdfunding do Galician Bizarre 3, que podedes apoiar neste enlace. Saímos Esposa e entre todas as bandas e artistas hai varias das miñas favoritas de hoxe, ademais de Contenedor: Lamprea Explosiva, Pantis, Dois, Oh Ayatollah… en calquera caso é unha cousa moi variada e sempre está ben apoiar a túa escena local e iso.
Bolsa de patacas 